>

>

>

>

>

Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή του ντοκυμαντέρ « Ο Αγώνας» που καταγράφει τους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες της μεταπολίτευσης. Εικόνες, πρόσωπα, φωνές και συνθήματα, διαδικασίες και μάχες που πρωταγωνίστησαν στους αγώνες της Μεταπολίτευσης. Βιομηχανικοί εργάτες της VIAMAX που οργανώθηκαν με συνελεύσεις βάσης διεκδικώντας αυξήσεις και καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας ταμπουρωμένοι μέσα στο εργοστάσιο. Έλληνες και πακιστανοί εργάτες της National Kan ενωμένοι απεργού με κοινά αιτήματα τις αυξήσεις τους μισθούς και την καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας. Αγρότες της Ηλείας σε μπλόκα και διαδηλώσεις με τρακτέρ που πορεύονται με κατεύθυνση την…Ομόνοια απαιτώντας τιμές ασφαλείας από το κράτος ώστε να καλύπτουν τα προς το ζην. Γιατροί και νοσηλευτές νοσοκομείων απεργούν διεκδικώντας την κατάργηση των χουντικών διευθυντικών συμβουλίων. Μαίες που απέχουν από την εκπαίδευσή τους και κάνουν απεργία πείνας απαιτώντας να πληρώνονται για την πρακτική τους εργασία αλλά και να εκπαιδεύονται καλύτερα. Άστεγοι του Περάματος να αγωνίζονται ώστε να σώσουν τα παραπήγματά τους που αποτελούν την λύση στα υψηλά ενοίκια που δεν μπορούν να αντέξουν. Απεργίες, διαδηλώσεις, συγκρούσεις, εκδηλώσεις συμπαράστασης, έρανοι αλληλοβοήθειας, αυθόρμητες κινήσεις αλληλεγγύης. Ένα κίνημα ζωντανό και αυθόρμητο, ακηδεμόνευτο και πολύμορφο που σημάδεψε την ιστορία των κοινωνικών-ταξικών αγώνων από το 1974 και μετά αλλά και την ίδια την διαμόρφωση του κοινωνικού ιστού της Ελλάδας. Συνολικά, η πρόθεση του φιλμ είναι όχι μόνο ν’ αναδείξει και να καταγράψει την αλήθεια των αγώνων αυτών αλλά και να μοιραστεί την ίδια την απελευθερωτική ουσία τους με τις επόμενες γενιές προλεταρίων και αγωνιστών. Κάθε κίνημα που θέλει να σέβεται τον εαυτό του πρέπει να οικειοποιείται κάθε στιγμή την ιστορική και ταξική μνήμη των αγώνων του παρελθόντος. Γιατί στους αγώνες δεν αρμόζουν ούτε μουσεία ούτε μνημόσυνα παρά περισυλλογή, συνείδηση και κίνηση. Κίνηση προς τα μπρος.
Η παρουσία και οι μνήμες του Γ.Σερίφη (εργάτη-αγωνιστή στην AEG στην μεταπολίτευση)) και του Μ.Σέρβου (εργάτη-αγωνιστή στην ΤΡΙΚΟΠΙ στην μεταπολίτευση) μας βοήθησαν να πιάσουμε το νήμα που ξετύλιξε η διήγηση του φιλμ. Οι εμπειρίες από την αγωνιστική εμπλοκή στους εργοστασιακούς αγώνες ήταν πλούσιες και κράταγαν μια ζωντάνια δυνατή, παρακινητική. Η σημασία της αυτοοργάνωσης των εργατών, των ανυποχώρητων απεργιών, των επιτροπών αλληλεγγύης, των εράνων οικονομικής ενίσχυσης, της λαϊκής- ρητής ή υπόρρητης- υποστήριξης των επιμέρους αγώνων που ανοίγονται σε εργασιακούς χώρους δεν έχει παρέλθει αλλά παραμένει επίδικο σε κάθε έκφανση των κοινωνικών-ταξικών αγώνων του σήμερα. Σήμερα που οι απολυμένοι αποτελούν τον κανόνα, που οι άνεργοι φουσκώνουν τις ουρές του ΟΑΕΔ, σήμερα που τα εργοδοτικά σωματεία σπέρνουν τον τρόμο στον ιδιωτικό τομέα ενώ ο ξεπουλημένος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός έχει καθηλώσει τεράστια κομμάτια της εργατικής τάξης στην ηττοπάθεια, την μοιρολατρία και ακόμα χειρότερα, στο παρακαλετό. Παράλληλα, η μακρά ιστορία αγώνων που ξεπουλήθηκαν από συνδικαλιστές, γραφειοκράτες, επιτροπές και κομματικά γραφεία αποτελούν μια ακόμη χρήσιμη εμπειρία που καταγράφεται μέσα στην διαδρομή των εργατικών αγώνων της Μεταπολίτευσης. Εννοούμε την υποχωρητικότητα και το απροκάλυπτο ξεπούλημα των καλοπληρωμένων συνδικαλιστών, τους γραφειοκρατικούς χειρισμούς των «εργατικών επιτροπών» που ενισχύουν την ανάθεση και κάθε θεσμό αντιπροσώπευσης πετώντας τους εργάτες και τους απεργούς έξω από τις υποθέσεις τους, τα κομματικά γραφεία που σπεύδουν να απλώσουν τα δίχτυα του ελέγχου και της ποδηγέτησης σε κάθε αυθόρμητη κινητοποίηση και ακηδεμόνευτο αγώνα.
Οι δύο αγωνιστές μας περιέγραψαν την οργή και την αγανάκτηση του ελληνικού εργαζόμενου λαού που μετά από 7 χρόνια «γύψου» ξεσπά με τρόπο γνήσιο και αυθόρμητο απαιτώντας τα αυτονόητα. Μισθούς, δικαιώματα, ελευθερίες, αξιοπρέπεια και ελευθερία. Η Αριστερά συνεχίζει να εγκλωβίζεται στο δίλημμα Καραμανλής ή τανκς και λοιδωρεί ή προσπαθεί να απομονώσει κάθε αγώνα που ξεσπά φοβούμενη νέες αντι-δημοκρατικές εκτροπές ενώ εφευρίσκει τον όρο του «αριστεροχουντισμού» ώστε να στιγματίσει το ογκούμενο κύμα απεργιών, διαδηλώσεων και συγκρούσεων. Οι εργοδότες χέρι-χέρι με τα σώματα ασφαλείας χτυπούν τις απεργίες και συλλαμβάνουν ή απολύουν εκδικητικά αγωνιστές εργάτες και εργάτριες που σήκωσαν την σημαία των εργατικών διεκδικήσεων μέσα στα εργοστάσια, στους δρόμους και το πεζοδρόμιο. Άλλοι «αγώνες» νίκησαν στα αιτήματά τους ενώ άλλοι «έχασαν» είτε από την εργοδοτική τρομοκρατία και την κρατική καταστολή είτε αποδυναμωμένοι από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Όμως, χάραξαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στον κοινωνικό-πολιτικό σχηματισμό των επόμενων δεκαετιών.
Και προφανώς απ’ την στιγμή που το 2010 οι αγώνες αυτοί παραμένουν ζωντανοί και ελκυστικοί στις μνήμες και τα χείλη πολλών αγωνιστών πάει να πει ότι δεν έχουν ακόμα δικαιωθεί. Άρα, δεν έχουν ακόμα τελειώσει. Ίσως ούτε και η Μεταπολίτευση τελειώσει ποτέ. Ίσως όλα τελικά να συνεχίζονται.