Πλέον είμαστε σίγουροι και μπορούμε να το πούμε ξεκάθαρα: η μνήμη κόκαλα δεν έχει αλλά κόκαλα τσακίζει. Στην ιστορική μας γειτονιά η κατανόηση της πραγματικής ουσίας της φράσης αυτής παραμένει για μας οδηγός της συλλογικής μας δράσης. Ειδικότερα, στην περίοδο που διανύουμε που για πολλούς λόγους μπορεί να χαρακτηριστεί ιστορική, η ανάδειξη της ιστορικής μνήμης της γειτονιάς μας αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά διακυβεύματα. Κι αν τόσα χρόνια, η ιστορία της Καισαριανής θάβεται από τόνους του τσιμέντου, παραχωρείται με το αζημίωτο ωσάν αντιπαροχή, στρογγυλεύεται χάριν της πολιτικής “ευπρέπειας” και τείνει να γίνει μουσειακό αντικείμενο πρόσφορο για θέαση εξ αποστάσεως, τώρα πλέον ο οδοστρωτήρας της λήθης επιταχύνει όσο ποτέ άλλοτε. Κι αυτό γιατί οι καιροί πλέον δεν απαιτούν μόνο την λήθη αλλά την αμνησία. Δεν ξεχνάμε απλώς λόγω χρονικής απόστασης από τα γεγονότα αλλά πρέπει να ξεχάσουμε τα ίδια τα γεγονότα, την ίδια την ιστορική πραγματικότητα και τις προεκτάσεις της.
Και όλοι οι καλοθελητές μας καλούν να ξεχάσουμε ώστε να συνεχίσουμε να κάνουμε λάθη, ώστε να συνεχίσουμε να βιώνουμε την ιστορία ως κακόγουστη φάρσα.
Το Σάββατο 27/10 διοργανώσαμε προβολή στην πλατεία της Καισαριανής. Προβάλλαμε την ταινία “Πουλιά στο βάλτο” της σκηνοθέτιδας Αλίντας Δημητρίου. Πρόκειται για μια ταινία που εμπεριέχει αυτούσιες μαρτυρίες γυναικών που συμμετείχαν στην αντίσταση του 1940-1944. Το διαφοροποιητικό στοιχείο της ταινίας αυτής από άλλες παρόμοιες, είναι η ζωντάνια και η αλήθεια που περιέχει. Τα στοιχεία αυτά δεν αποτελούν αισθητικά παρεπόμενα της παραγωγής, αλλά τα ουσιαστικά στοιχεία των γυναικείων αφηγήσεων. Οι γυναίκες δεν είναι απλοί φορείς μνήμης αλλά αγωνίστριες. Αγωνίστριες του τότε και τώρα. Τώρα αγωνίζονται να θυμηθούν και να μεταδώσουν, να συγκρατηθούν και να σταθούν όρθιες, να ανασύρουν συναισθήματα και ιδέες από το “πανηγύρι” όπως ονομάζουν οι ίδιες την αντίσταση ακόμα και σε εμπόλεμη κατάσταση. Και αυτή είναι η αλήθεια τους. Δεν είναι αντικειμενικές και ουδέτερες, ούτε και θέλουν. Όπως τότε έτσι και τώρα, διαλέγουν στρατόπεδο. Τότε αντιμετώπισαν κατακτητές και συνεργάτες, ναζί και Ιταλούς στρατιώτες, γερμανοτσολιάδες και ταγματασφαλίτες. Τώρα αντιμετωπίζουν τις θύμησες του θανάτου και της εξαθλίωσης, του χαμού και της πείνας. Ακόμα και τώρα ανθίστανται να ξεχάσουν τις συνέπειες του πολέμου και του επελαύνοντος φασισμού.
Στην προβολή συμμετείχαν μερικές δεκάδες ανθρώπων, μικρών και μεγάλων. Άλλοι ήρθαν επί τούτου, άλλοι γιατί κάτι έπιασε το αυτί τους.Βλέπετε, η λέξη Καισαριανή δεν είναι σπάνια μέσα στην αφήγηση της ταινίας.
Επίσης, τα ξημερώματα της 28ης
Οκτώβρη,λίγες ώρες πριν τον γνωστό και τυποποιημένο τρόπο “εορτασμού της επετείου” με τις παρελάσεις και τους επισήμους, εμείς επιλέξαμε ένα διαφορετικό, “ανεπίσημο”, τρόπο να αναδείξουμε τα πραγματικά περιεχόμενα που συμπυκνώνονται στον επετειακό χαρακτήρα των ημερών αυτών. Κολλήσαμε μια αφίσα που αναδεικνύει και υπερασπίζεται την ιστορική μνήμη της γειτονιάς μας. Περάσαμε από την κεντρική λεωφόρο της πόλης μας αφήνοντας ξεκάθαρα το στίγμα μας, ελπίζοντας να ανοίξουμε διάλογο με τις συνειδήσεις και τις μνήμες όλων των γειτόνων μας.
Και η στάση μας αυτή δεν έχει επετειακό χαρακτήρα. Είναι καθημερινή. Γι’ αυτό και είμαστε σίγουροι ότι οι δρόμοι μας θα συνεχίζουν να διασταυρώνονται με τους δρόμους των άλλων.
