>
Σκοπευτήριο Καισαριανής
Τριάντα οκτώ χρόνια μετά, τι αλήθεια μας χωρίζει από το…τέλος;
«Να δείτε που στο τέλος θα το κάνουν οικόπεδα – έξι μέτρα φάτσα και δώδεκα βάθος το καθένα, τσίμα τσίμα όσο επιτρέπεται για να είναι άρτιο. Για οικόπεδα θα συμφωνήσουνε όλοι… Πιθανόν να μείνει κι η ονομασία “Σκοπευτήριο”, ουδέτερα όμως, χωρίς καμία ειδική σημασία, αλά πλατεία Συντάγματος, θα φέρνει στα μυαλά των ανθρώπων τους αργόσχολους που κάναν βολή σε χάρτινους στόχους, σε πιατάκια πήλινα και σε περιστέρια. Σε ανθρώπους, ποτέ. Κατά τη γερμανική κατοχή; Μα συνέβηκε ποτέ τέτοιο πράγμα;» “Σκοπευτήριο Καισαριανής”, Μάριος Χάκκας, 1972.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Η Πανελλήνια Σκοπευτική Εταιρεία (ΠΣΕ) εξακολουθεί να κατέχει το Σκοπευτήριο. Οι σκοπευτές της συνεχίζουν να πυροβολούν εκεί όπου το Μάη του 1944 εκτελέστηκαν οι 200 αγωνιστές.
Το κράτος αντιμετωπίζει αυτόν τον τόπο – σύμβολο του αγώνα για ελευθερία και αξιοπρέπεια – ως οικόπεδο με αρτιότητα και συντελεστή δόμησης. Αναγνωρίζει ως κύριο ιδιοκτήτη την ΠΣΕ και θέτει τις δυνάμεις καταστολής στη διάθεσή της. Όσοι αμφισβητούν αυτό το καθεστώς και επιμένουν για την απομάκρυνσή της από το χώρο βρίσκονται επανειλημμένως αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ.
Οι τοπικοί άρχοντες, κρατώντας το χώρο του μνημείου κλειστό, εμποδίζουν τους κατοίκους να οικειοποιηθούν την ιστορία και να εμπνευστούν από τους αγωνιστές του τόπου. Αρκούνται στη διεκπεραίωση του αιτήματος της απομάκρυνσης της ΠΣΕ ως άλλη μια εργολαβία, πέρα και έξω από ουσιαστικές κινηματικές διαδικασίες, με την κατασκευή ενός μουσείου – μαυσωλείου. Καλούν τον «Καισαριανιώτικο λαό» να παρευρεθεί ως θεατής στον δικό τους αγώνα, με όρους και διαδικασίες προαποφασισμένες και το υπαλληλικό προσωπικό του Δήμου σε ρόλο κομπάρσου.
Κάτοικοι αποκομμένοι από κάθε είδους σχέση με το προσφυγικό αντάρτικο ταξικό παρελθόν της πόλης, έχουν συνδέσει την αξία του Σκοπευτηρίου με την αξία του διαμερίσματός τους. Θεωρούν ότι ούτε η προσβλητική κατοχή της ΠΣΕ ούτε η λειτουργία του νυχτερινού κέντρου «Χάραμα», αλλά ούτε και το φόρτωμα του χώρου με τις υποδομές που λείπουν από την πόλη θίγουν τα στενά προσωπικά τους συμφέροντα. Αν καμιά φορά η ματιά τους πέσει πάνω στις στήλες του μνημείου, καθόλου δεν θα ενοχληθούν από τα ανεξίτηλα φασιστικά σύμβολα.
Μήπως τελικά η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει το διορατικό συγγραφέα Μ. Χάκκα;
Αν ήδη βιώνουμε αυτό που περιέγραψε στο διήγημά του ως τέλος, μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να συζητάμε πώς ξαναρχίζουμε;
Πώς χτίζουμε από την αρχή τις σχέσεις μας ως κάτοικοι της ίδιας γειτονιάς;
Πώς οικειοποιούμαστε το Σκοπευτήριο ως ζωντανό χώρο αντίστασης, συνάντησης και επικοινωνίας;
Με εμπιστοσύνη στην ικανότητα των κατοίκων να οργανώνουν οι ίδιοι συλλογικά τους αγώνες τους και να διεκδικούν ανθρώπινη πόλη, χωρίς εκπροσώπηση και διαμεσολάβηση, σας καλούμε να συνδεθούμε μεταξύ μας και με τον χώρο, μέσα από αυτοσχέδιες εκδηλώσεις:
- Παρασκευή 2/7 στις 8:30μμ προβολή ταινίας «Άλλος δρόμος δεν υπήρχε» θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη Σ. Ψυλλάκη
- Παρασκευή 9/7 στις 8:30μμ προβολή ταινίας «Η χορωδία του Χαρίτωνα» του Καισαριανιώτη σκηνοθέτη Γ. Καραντινάκη
- Παρασκευή 16/7 στις 8:30μμ γλέντι της Πρωτοβουλίας Κατοίκων με ροκ μουσική και ρεμπέτικα τραγούδια.
- Παρασκευή 23/7 στις 8:30μμ προβολή ντοκιμαντέρ «Ο Υμηττός πρέπει να ζήσει» της ομάδας ΘΔΘ και συζήτηση με θέμα: «Ο Υμηττός και ο ρόλος των κατοίκων στην υπεράσπισή του».
