Στη μεταμνημόνιο εποχή, κάθε εργαζόμενος αλλά και κάθε κλάδος γνωρίζει ότι μόνος του ούτε μπορεί να υπερασπιστεί τα κεκτημένα, ούτε να ανατρέψει τα μέτρα. Ο Παπακωνσταντίνου δήλωσε ξεκάθαρα ότι «η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει τα έσοδα αλλά ελέγχει απόλυτα τις δαπάνες του προϋπολογισμού», που σημαίνει πλήρη εκποίηση όχι μόνο των μεταφορών αλλά της ενέργειας, του νερού και όλων των βασικών υποδομών.
Μετά τους νόμους της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, της κοινωνικής ασφάλισης, τις μειώσεις των μισθών, στο στόχαστρο των ελεγκτών του ΔΝΤ και της κυβέρνησης έχουν μπει οι συγκοινωνίες. Απολύσεις, μετατάξεις προσωπικού, ιδιωτικοποιήσεις είναι στα άμεσα σχέδια προκειμένου να εξαλειφθούν τα ελλείμματα και να μετατραπούν οι συγκοινωνίες σε κερδοφόρες επιχειρήσεις. Στην πραγματικότητα, η ακήρυχτη οικονομική χρεοκοπία αναγκάζει την άρχουσα (προς το παρόν) τάξη, να ξεφορτωθεί το κοινωνικό κράτος διαλύοντας την παιδεία, την υγεία και πρόνοια, μαζί και τις μεταφορές κηρύσσοντας τον πόλεμο στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Πρώτος στόχος έχει τεθεί ο ΟΣΕ και η πώληση του 49% της ΤΡΕΝΟΣΕ. Διόλου τυχαία ακούστηκε η COSCO γνωστή από την ιδιωτικοποίηση των ΣΕΜΠΟ στον Πειραιά ως πιθανός αγοραστής με στόχο την κυριαρχία στις μεταφορές.
Το γεγονός πως κινέζικες, αραβικές, γερμανικές κλπ πολυεθνικές θέλουν να επιβάλουν τους όρους τους, δεν σημαίνει πως το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο μένουν αμέτοχα στην ταξική σύγκρουση που εντείνεται διαρκώς. Η παραφιλολογία περί ξενόδουλης κυβέρνησης εξυπηρετεί κατά κύριο λόγο τα ντόπια αφεντικά, τα οποία δε δίνουν λόγο πουθενά για τις χιλιάδες απολύσεις, μειώσεις μισθών και την εν γένει εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης. Κατά δεύτερον τα διάφορα φασιστοειδή και γενικότερα συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας επωφελούνται και στην προσπάθειά τους να αποκρύψουν την έντονη ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας σηκώνουν τα λάβαρα του πατριωτισμού εξυπηρετώντας με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα τόσο των αφεντικών όσο και του κρατικού μηχανισμού.
Ο κοινωνικός ρόλος των μεταφορών αναδεικνύεται πρώτα από όλα από την φύση του έργου που προσφέρουν και η υπεράσπισή του είναι άρρηκτα δεμένη με την υπεράσπιση των εργασιακών κεκτημένων και του δικαιώματος στην δουλειά. Αν υλοποιηθούν τα σχέδια τρόικας – κυβέρνησης θα είναι ένα μεγάλο χτύπημα για την κοινωνία συνολικά και για το εργατικό κίνημα ιδιαίτερα. Πιστεύουμε ότι η υπεράσπιση των μεταφορών δεν αφορά αποκλειστικά τους εργαζόμενους σε αυτές και ότι είναι ιδιαίτερα κρίσιμο ζήτημα για να αφεθεί η διαχείρισή του στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Το πιο κρίσιμο και επικίνδυνο σημείο στα σχέδιά τους είναι η προοπτική λειτουργίας των εταιρειών μεταφορών στη βάση του καπιταλιστικού κέρδους καταργώντας τον κοινωνικό τους χαρακτήρα. Για αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό πως οι αγώνες των εργαζομένων στα ΜΜΜ δεν κρίνουν μόνο τους μισθούς μας ή τη θέση μας, αλλά πολύ περισσότερο θα καθορίσουν κατά πόσο το σύνολο της κοινωνίας, δηλ. η εργατική τάξη, θα μπορεί να μετακινείται ελεύθερα για την ικανοποίηση λιγότερο ή περισσότερο βασικών της αναγκών. Είναι εύκολα αντιληπτό πως με ακόμα πιο ακριβό εισιτήριο, λιγότερα δρομολόγια και έλλειψη ασφαλούς συντήρησης των μέσων μεταφοράς θα καταστεί εξαιρετικά δύσκολο για τους εργαζόμενους να δαπανούν το μειωμένο εισόδημά τους, εάν αυτό υπάρχει, προκειμένου να χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ.
Είναι ακριβώς ανάλογη πολιτική με εκείνη που εφαρμόστηκε στα ασφαλιστικά ταμεία και με ανάλογα αποτελέσματα. Ο πρώτος όρος για την ομαλή λειτουργία των συγκοινωνιών είναι να διασφαλίζεται η ασφάλεια της μεταφοράς. Και είναι ακριβώς αυτός ο όρος που δεν επιτρέπει εκπτώσεις στην ακριβή συντήρηση και στην υψηλή ειδίκευση του προσωπικού που απαιτεί ο βαρύς εξοπλισμός των εταιρειών αυτών. Το κέρδος μπορεί να επιτευχθεί μόνο σε βάρος της ασφάλειας, της ποιότητας και της ταχύτητας μεταφοράς. Θεωρούμε πως όλοι μας έχουμε ήδη πληρώσει για την κατασκευή και λειτουργία των μέσων συγκοινωνίας εκτός αυτού όμως και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο, είναι δικαίωμα του καθενός να μετακινείται ελεύθερα επομένως δεν μπορεί να του στερείται το δικαίωμα στη μετακίνηση εάν δεν μπορεί ή ακόμα κι όλας εάν δεν θέλει να πληρώσει. Το ερώτημα πως θα πληρωνόμαστε εμείς δεν μας αφορά. Όσο υπάρχει καπιταλισμός ας κόψουν το κεφάλι τους κράτος και αφεντικά και να βρουν τρόπο να μας πληρώνουν, όταν θα καταφέρουμε να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα τότε θα έχουμε και την υποχρέωση να βρούμε τον τρόπο λειτουργίας των συγκοινωνιών.
Αυτό το τελευταίο μπορεί να φαντάζει ουτοπικό και ανέφικτό σε ορισμένους, παρόλα αυτά η πραγματικότητα προβάλει αυτή την ανάγκη πιο επιτακτικά από ποτέ, όσον αφορά τουλάχιστον το πρόσφατο παρελθόν. Η κίνηση μάλιστα της εργατικής τάξης συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση, μετά το Δεκέμβρη 2008 εμφανίζονται νέες μορφές εργατικών κινητοποιήσεων που συσπειρώνουν πλατύτερα εργατικά στρώματα σε επίπεδο κοινής δράσης & αλληλεγγύης, μαζί ή και ενάντια σε παραδοσιακά σωματεία που σηματοδοτούν μια νέα κατάσταση που κοινωνικοποιεί και πολιτικοποιεί κάθε μικρό ή μεγάλο εργατικό αγώνα (καθαρίστριες, Wind, αλιεργάτες Μηχανιώνας, ΜΕΤΚΑ, ΑΓΡΑ, BANQUET, Ελληνικά Γράμματα κλπ) και σπρώχνει τους εργαζόμενους στην υπέρβαση του απομονωτισμού και του κλασσικού συνδικαλιστικού αγώνα. Παρά τη διασπορά των αγώνων, η σχετική τους χρονική πυκνότητα και οι επαναλαμβανόμενες δράσεις αποτελούν το μεγαλύτερο σχολείο ταξικής πάλης για όλους τους εργαζόμενους και προσμετράτε ως κεκτημένο στη συλλογική συνείδηση της εργατικής τάξης
Εμείς καλούμε συλλογικότητες, αγωνιστές, συνδικάτα, όλους τους ενδιαφερόμενους να παλέψουμε από κοινού για την ανατροπή των σχεδίων τους στις μεταφορές.
Ο στρατηγικός σχεδιασμός μας κατευθύνεται στην ενοποίηση των συμφερόντων ολόκληρης της εργατικής τάξης και όχι μόνο των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ.
Κάθε νίκη μέσα στο εργατικό κίνημα είναι και δική μας νίκη. Μια νίκη στο ΜΕΤΡΟ είναι νίκη ολόκληρης της εργατικής τάξης.
Δεν αναγνωρίζουμε τα ελλείμματα των δημόσιων συγκοινωνιών, ελλείμματα που έγιναν μαύρο πολιτικό χρήμα, δάνεια στους τραπεζίτες, «αναπτυξιακά» κίνητρα στους βιομήχανους, αφορολόγητα ποσά στους εφοπλιστές και φράγκα πολλά σε συμβούλους και διευθυντάδες εντός κι εκτός των δημόσιων επιχειρήσεων.
Αυτός που χρεοκόπησε είναι ο καπιταλισμός και όχι οι μεταφορές.
Στη χρεοκοπία τους αντιτάσσουμε τα πλεονάσματα των δικών μας δυνάμεων για να τους ανατρέψουμε.
